زندگی نامه امام سجاد ع چهارمین اختر امامت و ولایت

بسم الله الرحمن الرحیم  1-ولادت2-نام -کنیه و لقب3-نقش انگشتر و دربان4-پدر و مادر5-سن امام در روز عاشورا و مدت عمر6-مدت امامت7-شهادت و محل دفن 1-ولادت : آن حضرت روز جمعه یا پنج شنبه ، 15 جمادى الثّانى یا 23 شعبان ، سال 36 یا 38 هجرى،در شهر مدینه منوّره تولّد یافت . 2-نام : علىّ صلوات اللّه و سلامه علیه . کنیه : ابوالحسن ، ابومحمّد، ابوالقاسم و... . لقب : سجّاد ، زین العابدین ، زین الصّالحین ،سیّد العابدین ،سیّد السّاجدین ، ذو الثّفنات ،ابن الخیرتَیْن ،مجتهد،عابد، زاهد،خاشع ، بکّاء، امین و... .3-نقش انگشتر : حضرت داراى سه انگشتر بود، که نقش هر کدام به ترتیب عبارتند از: للّه للّه ((وَما تَوْفیقى إ لاّ بِاللّه )) ، ((الْحَمْدُ لِلّهِ العَلِیِّ)) ، ((إ نَّ اللّهَ بالِغُ اءَمْرِهِ)) و ((الْعِزَّةُ لِلّهِ)) . دربان :ابو خالد کابلى ، ابو جبلة ، یحیى بن امّ طویل . 4- پدر : امام ابو عبداللّه الحسین ، سیّد الشّهداء علیه الصّلاة والسّلام .مادر: معروف به شهربانو ، شاهزاده ایرانى ، دختر یزدجرد - که آخرین پادشاه فارس بود - مى باشد؛ و در زمان عُمَر به اسارت مسلمین در آمد و امام علىّ علیه السّلام از فروش او مانع شد و فرمود:او شریف زاده است ، آزادش بگذارید تا از مسلمین هر که را بخواهد با او ازدواج نماید و مهریه اش از بیت المال پرداخت شود. پس با انتخاب خود، امام حسین علیه السّلام را براى همسرى خویش ‍ برگزید که پس از ازدواج با او، امام سجّاد علیه السّلام از ایشان تولّد یافت . 5-سن امام در روز عاشورا حضرت در صحرا و صحنه کربلاء حضور داشت و مصائب سخت و دلخراشى را متحمّل شد، که عُمْر آن حضرت را در آن لحظات ، بین 22 تا 24 سال گفته اند؛ و نسل شجره مبارکه بنى الزّهراء توسّط امام سجّاد علیه السّلام تکثیر و منتشر گردید.آن حضرت یکى از چهار نفر گریه کننده گان عالم به شمار آمده ، که پس از جریان دلخراش کربلاء مرتّب در هر فرصت مناسبى بر مظلومیّت پدرش ‍ امام حسین علیه السّلام و یاران باوفایش مى گریست ، و جنایات دستگاه بنى امیّه را افشاء مى کرد. مدّت عمر:آن حضرت مدّت دو سال و چند ماه در حیات جدّش امام امیرالمؤ منین علیه السّلام ، و حدود دوازده سال در حیات عمویش امام مجتبى علیه السّلام ، و 23 یا 24 سال نیز با پدرش ، و حدود 35 سال امامت و رهبریّت جامعه اسلامى را بر عهده داشت که جمعا عمر آن حضرت را حدود 57 سال گفته اند. 6-مدّت امامت : آن حضرت روز دهم محرّم الحرام ، سال 61 هجرى پس از شهادت پدر بزرگوارش ، در سنین 23 یا 24 سالگى به منصب امامت و خلافت نایل آمد و تا 12 یا 25 محرّم سال 94 یا 95، امامتش به طول انجامید که جمعا حدود 35 سال امامت و رهبریّترا بر عهده داشته است 7- شهادت : حضرت روز شنبه ، دوازدهم یا بیست و پنجم محرّم ، سال 94 یا 95 هجرى قمرى ، توسّط هشام بن عبدالملک مروان به وسیله زهر، مسموم و به درجه رفیع شهادت نائل گردید. محلّ دفن : پیکر مطهّر و مقدّس آن بزرگوار در قبرستان بقیع کنار عمویش ‍ امام حسن مجتبى علیهماالسّلام دفن گردید.بر گرفته از سایت :انجمن گفتگوی دینی روابط عمومی فاطمیه (س) ومهدیه (عج)  آمل-بربری خیل

خلاصه ای از زندگی امام دهم علی النقی (هادی ع

بسم الله الرحمن الرحیم  خلاصه ای از زندگی امام دهم علی النقی (هادی ع  1- ولادت حضرت 2- نام مادر آن حضرت 3- کنیه آن حضرت 4- لقب آن حضرت 5- فرزندان آن حضرت  زندگى ابو الحسن على الهادى ابن محمد الجواد ابن على الرضا ابن موسى الکاظم ابن جعفر الصادق بن محمد الباقر بن على زین العابدین بن الحسین بن على بن ابى طالب علیهم السلام.1-ولادت آن حضرتشیخ در مصباح مى‏ نویسد: روایت ‏شده است که حضرت ابو الحسن على بن محمد عسکرى (ع) در روز 27 ذى حجه به دنیا آمد. سپس وى مى ‏گوید: ابن عباس گفته است: میلاد ابو الحسن ثالث روز دوم رجب بوده است. همچنین وى تولد آن حضرت را روز پنجم هم ذکر کرده است. شیخ گوید: ابراهیم بن هاشم قمى گفته است: ابو الحسن عسکرى (ع) در روز سه شنبه سیزدهم رجب از سال 214 هجرى دیده به دنیا گشود».کلینى در کافى می نویسد: آن حضرت در نیمه ذى حجه از سال 212 به دنیا آمد. البته برخى نیز روایت کرده ‏اند که تولد آن حضرت در ماه رجب و در سال 214 بوده است. در کشف الغمة نیز گفته شده است که آن حضرت در روز جمعه پا به دنیا گذارد.شیخ مفید گوید: «محل تولد آن حضرت در صریا، یکى از قراى مدینه بود».نگارنده: در بسیارى از نسخ جاى ولادت آن حضرت را همین قریه و با همین املا نوشته ‏اند و در برخى از نسخ ضبط آن به صورت‏«صربا» بوده است. البته نام چنین محلى نه در معجم البلدان و نه در هیچ یک از کتب لغت ذکر نشده است. تنها ابن شهر آشوب در مناقب، در بخش الجلاء و الشفاء، گفته است: صریا قریه‏اى است که موسى بن جعفر آن را به فاصله سه میلى از شهر مدینه بنا کرده است.امام هادى (ع) به قولى در بیست و پنجم جمادى الاخره و به قول دیگر، در سوم رجب و به دیگر قول در روز دوشنبه بیست و هفتم جمادى الاخره در نیمه روز و در سال 254 هجرى، در شهر سامراء دیده از جهان فروبست. آن حضرت در روزگار خلافت معتز وفات یافت و بنابراین، عمر آن حضرت اندکى کمتر از چهل سال یا 41 سال و شش و یا هفت ماه بوده است. از این مدت، شش سال و پنج ماه با پدرش و 33 سال و چند ماه، به قولى نه ماه، پس از وى زیسته که این مدت را دوران امامت و خلافت آن حضرت محسوب کرده ‏اند. آن امام (ع) دنباله خلافت معتصم و سپس خلافت واثق ، متوکل ، منتصر ، مستعین و معتز را درک کرد و در پایان حکومت معتمد، به شهادت رسید.مدت اقامت آن حضرت در سر من راى، بیست ‏سال و چند ماه بود و پس از وفات، در خانه‏ اش واقع در سر من راى به خاک سپرده شد.2-نام مادر آن حضرتمادر آن حضرت کنیزى بود به نام سمانه مغربیه. و در مناقب است که مادرش معروف به سیده ام الفضل بود.3-کنیه آن حضرتکنیه وى ابو الحسن بود. برخى نیز وى را ابو الحسن ثالث مى ‏خواندند.4-لقب آن حضرتابن طلحه گوید: القاب آن حضرت عبارت بودند از: ناصح، متوکل، فتاح، نقى، مرتضى و مشهورترین القاب وى متوکل بود. اما آن حضرت این لقب را مخفى مى ‏کرد و به اصحابش مى‏ فرمود از یاد کردن وى با این لقب بپرهیزند. زیرا متوکل، لقب خلیفه عباسى بود.نگارنده: همچنین آن حضرت به دو لقب هادى و نقى نیز شهرت داشت.در مناقب در این باره آمده است: القاب آن حضرت عبارت بودند از: نجیب، مرتضى، هادى، نقى، عالم، فقیه، امین، مؤتمن، طیب و عسکرى. وى معروف به عسکرى بود و خود و فرزند بزرگوارش به عسکریین معروفیت دارند. شیخ صدوق در علل الشرایع و معانى الاخبار گوید: از استادان خود رضى الله عنهم، شنیدم که مى‏ گفتند: محله‏ اى که على بن محمد و حسن بن على علیهما السلام در آن در سر من راى ساکن بودند، عسکر نامیده مى ‏شد از این رو به هر یک از این دو امام عسکرى گفته مى ‏شود».در نساب سمعانى است که عسکرى منسوب به عسکر در سر من راى است. سر من راى را معتصم بنا نهاد. بدین ترتیب که چون شمار سپاهیانش بسیار شد و بغداد براى آنها تنگ بود و مردم مورد آزار و اذیت قرار مى ‏گرفتند، همراه با سپاهیانش بدین موضع نقل مکان کرد و در آنجا کاخى زیبا ساخت و آن را سر من راى نامید که بدان سامرة و سامرا گفته مى‏ شود. و از آنجا که پادگان نظامى معتصم در این شهر جاى گیر شد، آن را عسکر نیز مى ‏خوانند. تاریخ این واقعه در سال 221 هجرى بوده است.گفته سمعانى حاکى از آن است که عسکر نامى بوده که بر تمام سامرا اطلاق مى ‏شده است.5-فرزندان آن حضرتآن حضرت چهار پسر به نامهاى: ابو محمد حسن، حسین، محمد و جعفر داشت. از این میان حسن (ع) پس از وى به امامت رسید و حسین و محمد در زمان حیات آن امام از دنیا رفتند و جعفر نیز همان کسى است که بعد از وفات برادرش، امام عسکرى (ع) ، ادعاى امامت کرد و به جعفر کذاب شهرت یافت. همچنین یک دختر از آن حضرت بر جاى ماند که نامش عایشه یا علیه بود.کتاب: سیره معصومان، ج 5، ص 233 - نویسنده: سید محسن امین - ترجمه: على حجتى کرمانىبر گرفته از سایت تبیان روابط عمومی فاطمیه (س) ومهدیه (عج)  آمل-بربری خیل

خلاصه ای از زندگینامه امام پنجم امام محمد باقر ع

بسم الله الرحمن الرحیم   خلاصه ای از زندگی نامه امام محمد باقر ع    امام محمد باقر ع ولادت امام محمد باقرتبار والاى امام باقر (ع)همسران امام محمد باقر فرزندان امام محمد باقرشهادت امام محمد باقر ابو جعفر، امام محمد باقر (ع) پنجمین آفتابى است که بر افق امامت، جاودانه درخشید.زندگیش سراسر دانش و ارزش بود، از این رو باقر العلوم نامیده شد، یعنى شکافنده دشواریهاى دانش و گشاینده پیچیدگیهاى معرفت خصلت آفتاب است که هماره گام بر فرق ظلمت می ‏نهد و در لحظه‏ هاى تاریک، بر افق زمان میروید تا ارزشهاى مهجور و نهان شده در سیاهى جهل و جور را، دوباره جان بخشد و آشکار سازد.او نیز در عصر حاکمیت جور و تشتت اندیشه‏ هاى دینى امت اسلام، تولد یافت تا پیام آور معرفت و احیاگر اسلام ناب محمدى (ص) باشد.ولادت امام محمد باقرحضرت ابو جعفر، باقر العلوم، در شهر مدینه تولد یافت.و بر اساس نظریه بیشتر مورخان و کتابهاى روایى، تولد آن گرامى در سال 57 هجرى بوده است.این نقل، با روایاتى که نشان مى‏دهد امام باقر (ع) به هنگام شهادت جد خویش ـ حسین بن على (ع) ـ در سرزمین طف حضور داشته و سه سال از عمرش مى‏گذشته است هماهنگى دارد.در روز و ماه ولادت آن حضرت نیز نقلهاى مختلفى یاد شده است:1 ـ سوم صفر 57 هجرى.2 ـ پنجم صفر 57 هجرى.3ـ جمعه اول رجب 57 هجرى.4 ـ دوشنبه یا سه شنبه اول رجب 57 هجرى.بیشتر محققان با ترجیح نظریه نخست، یعنى سوم صفر آن را پذیرفته ‏اند.تبار  والای امام محمد باقرامام محمد باقر (ع) از جانب پدر و نیز مادر، به شجره پاکیزه نبوت منتهى می ‏گردد.او نخستین مولودى است که در خاندان علویان از التقاى دو بحر امامت (نسل حسن بن على و حسین بن على علیهما السلام) تولد یافت:پدر: على بن الحسین، زین العابدین (ع) .مادر: ام عبد الله، فاطمه، دختر امام حسن مجتبى (ع)مادر گرامى امام باقر (ع)نخستین علویه‏اى است که افتخار یافت فرزندى علوى به دنیا آورد .براى وى کنیه‏ هایى چون ام الحسن و ام عبده آورده‏اند، اما مشهورترین آنها، همان ام عبد الله است.در پاکى و صداقت، چنان نمونه بود که صدیقه‏اش لقب دادند.نام و کنیه امام محمد باقرنام آن حضرت محمد است.این نامى است که رسول خدا (ص) از دیر زمان براى وى برگزیده بود .جابر بن عبد الله انصارى یار دیرین پیامبر (ص) افتخار دارد که سلام رسول خدا را به امام باقر (ع) ابلاغ کرده است.از بیان او ـ که به تفصیل خواهد آمد ـ استفاده می ‏شود که نامگذارى امام باقر (ع) به وسیله پیامبر اکرم (ص) صورت گرفته است.کنیه آن گرامى ابو جعفر است و جز این کنیه‏اى براى وى نقل نکرده ‏اند.القاب  امام محمد باقر 1ـ باقر.این لقب مشهورترین القاب آن حضرت بشمار می ‏آید و بیشتر منابع بدان تصریح کرده ‏اند.در بیان فلسفه تعیین این لقب براى وى، آمده است:ـ شکافنده معضلات علم و گشاینده پیچیدگیهاى دانش بود.ـ به دلیل گستردگى معارف و اطلاعاتى که در اختیار داشت، باقر نامیده شد.ـ بدان جهت که در نتیجه سجده‏ هاى بسیار، پیشانیش فراخ گشته بود.ـ احکام را از متن قوانین کلى، استنباط و استخراج می ‏کرد.2 ـ شاکر3 ـ هادى4 ـ امین ـ شبیه، به جهت شباهت آن حضرت به رسول خدا (ص)همسران امام محمد باقرع در منابع تاریخى، براى امام باقر (ع) دو همسر و دو «ام ولد» نام برده‏ اند.1ـ ام فروة دختر قاسم بن محمد بن ابى بکر.او هر چند از نسل ابوبکر بود، اما همانند پدرش قاسم بن محمد حق امامان را مى شناخت و اهل ولایت معصومین (ع) بود، چنان که در روایتى از امام رضا (ع) آمده است که روزى نام قاسم بن محمد نزد آن حضرت برده شد، امام فرمود: او به ولایت و امامت اعتقاد داشت.2 ـ ام حکیم دختر اسید بن مغیره ثقفى.فرزندان امام محمد باقر ع براى امام باقر (ع) هفت فرزند یاد کرده‏اند، پنج پسر و دو دختر.1ـ جعفر بن محمد الصادق (ع) .وى مشهورترین، ارجمندترین و با فضیلت ترین فرزند امام باقر (ع) می ‏باشد که از ام فروة زاده شد و نسل امامت از طریق او استمرار یافت.2 ـ عبد الله بن محمد.او یگانه برادر امام صادق (ع) بشمار می آید که هم از ناحیه پدر و هم از ناحیه مادر با آن حضرت متحد است.مورخان وى را صاحب فضل و صلاح دانسته‏ اند و متذکر شده‏ اند که فردى از بنى امیه به او سم خورانید و او را به شهادت رساند.3 ـ ابراهیم بن محمد، از ام حکیم.4 ـ عبید الله بن محمد، از ام حکیم.5 ـ على بن محمد.6 ـ زینب بنت محمد، این دو (یعنى زینب و على) از یک مادرند که ام ولد بوده است.7 ـ ام سلمه، مادر وى را نیز ام ولد دانسته ‏اند.برخى از منابع، تنها شش فرزند براى امام باقر (ع) نام برده ‏اند و بر این باورند که امام باقر فرزندى به نام عبید الله نداشته است.گروهى دیگر گفته اند: امام باقر (ع) دو دختر نداشته است، بلکه زینب و ام سلمه در حقیقت دو نام براى یک دختر است.  شهادت امام محمد باقر ع     حضرت امام محمد باقر (ع) 19سال و ده ماه پس از شهادت پدر بزرگوارش حضرت امام زین العابدین (ع) زندگی کرد و در تمام این مدت به انجام دادن وظایف خطیر امامت ، نشر و تبلیغ فرهنگ اسلامی، تعلیم شاگردان، رهبری اصحاب و مردم ، اجرا کردن سنتهای جد بزرگوارش در میان خلق ، متوجه کردن دستگاه غاصب حکومت به خط صحیح رهبری و راه نمودن به مردم در جهت شناخت رهبر واقعی و امام معصوم ، که تنها خلیفه راستین خدا و رسول (ص) در زمین است ، پرداخت و لحظه ای  از این وظیفه غفلت نفرمود . سرانجام در هفتم ذیحجه سال 114هجری در سن 57سالگی در مدینه به وسیله هشام مسموم شد و چشم از جهان فروبست . پیکر مقدسش را در قبرستان بقیع - کنار پدر بزرگوارش - به خاک سپردند روابط عمومی فاطمیه (س) ومهدیه (عج)  آمل-بربری خیل

خلاصه ای از زندگینامه امام محمدتقی (جوادالائمه)ع

بسم الله الرحمن الرحیم     بعضى ولادت آن حضرت را دهم ماه رجب دانسته اند . این قول را دعاى شریفى که به حسب نقل از طرف امام زمان- علیه السلام- به ما رسیده است تأیید مى کند، چرا که در آن آمده است: اللهم إنى أسألک بالمولودین فى رجب محمد بن على الثانى و ابنه على بن محمد المنتجب: خداوندا! من به حق دو مولود ماه رجب، یعنى محمد بن على الباقر و فرزندش على بن محمد که برگزیده تو است از تو تقاضا مى کنم . نام آن حضرت محمد، کنیه ایشان ابو جعفر و القابش تقى و جواد است . مادر گرامى ایشان سبیکه نام داشت و امام رضا- علیه السلام- ایشان را خیزران مى نامید . چون سه روز از میلاد آن حضرت گذشت، ایشان چشمهاى خود را گشودند و به راست و چپ نگاه کردند و سپس با گفتارى فصیح و شیوا فرمودند: أشهد أن لا إله إلا الله و أشهد أن محمدا رسول الله . آن حضرت در سن 7 سالگى به مقام امامت رسیدند و این کوچکى سن سبب شد که حتى بعضى از شیعیان نیز در امامت ایشان شک کنند . لذا در موسم حج، پس از شرفیابى به محضر ایشان و مشاهده معجزات، کمالات و علوم آن حضرت، به امامت ایشان اقرار نمودند . زمانى که مأمون قصد داشت دخترش ام الفضل را به عقد امام نهم درآورد، اطرافیانش اظهار داشتند: او کودکى خردسال است و از جهت علم و کمال بى بهره، پس بهتر است کمى صبر کنى تا به کمال رسد، سپس دخترت را به عقد او درآورى . مأمون که خود بهتر از هر کسى مقام و رتبه ایشان را مى دانست، مجلسى از بزرگان علماى عصر خود که در صدر آنان یحیى بن اکثم قرار داشت ترتیب داد تا با حضرت مناظره کنند . یحیى بن اکثم پرسید: نظر شما در مورد کسى که در حال احرام، شکار کند چیست؟ امام جواد- علیه السلام- فرمود: آیا در حرم صید کرد یا در خارج از حرم؟ عالم بود یا جاهل؟ عمدا کشت یا سهوا؟ کشنده صید آزاد بود یا بنده؟ صغیر بود یا کبیر؟ اولین صید او بود یا چندمین بار؟ صید، پرنده بود یا غیر پرنده؟ کوچک بود یا بزرگ؟ آیا این فرد پشیمان است یا به عمل خود اصرار دارد؟ شب صید کرده است یا روز؟ احرام او احرام عمره بود یا احرام حج؟ یحیى بن اکثم که خود را در مقابل احتمالات متفاوتى دید که آمادگى آن را نداشت و حتى احتمال آن را نمى داد، درمانده شد و به لکنت زبان افتاد . آنگاه مأمون، دختر خود را با امام تزویج کرد . امام - علیه السلام- پس از مدتى اقامت در بغداد، براى انجام مراسم حج به مکه سفر کردند و تا زمان فوت مأمون، یعنى 17 رجب سال 218 هجرى قمرى در آنجا اقامت داشتند . پس از مأمون، برادرش معتصم عباسى به خلافت رسید . وى که از کثرت فضایل و شدت نفوذ امام جواد (ع) بیمناک بود، حضرت را به بغداد طلبید امام پیش از رفتن خود، فرزندشان حضرت على النقى، امام هادى- علیه السلام- را در حضور بزرگان شیعه و یاران مورد اطمینان خود به جانشینى برگزیده، پس از سپردن ودیعه هاى امامت به ایشان، به بغداد رفتند . همسر آن حضرت به تحریک عمویش معتصم، امام را با انگور مسموم کرد . تاریخ شهادت آن حضرت را بعضى پنجم ذیحجه سال 219 ذکر نموده اند؛ ولى قول مشهور روز آخر ذى قعده سال 220 مى باشد و این در حالى بود که آن حضرت بیست پنچ ساله بود . صلوات الله علیه و على آبائه الطاهرین . حدیثى از آن حضرت: امام جواد (ع) در حدیثى فرمودند: الثقة بالله ثمن لکل غال و سلم لکل عال: اعتماد و وثوق بر خداوند تعالى بهاى هر شى ء گرانبها و نردبان رسیدن به هر بلندى است .   روابط عمومی فاطمیه (س) ومهدیه (عج)  آمل-بربری خیل

زندگی نامه امام رضا ع ثامن الحجج

بسم الله الرحمن الرحیم السلام علیک یا غریب الغربایا علی ابن موسی الرضا (ع) امام رضا علیه السلامنام: على. کنیه: ابوالحسن (چون کنیه امام موسى کاظم (علیه السلام) نیز ابوالحسن است، به امام رضا (علیه السلام) ابوالحسن ثانى نیز گفته مى‏شود). القاب: رضا، صابر، رضى، وفى، فاضل و صدیق. از میان لقب‏هاى فوق، «رضا» شهرت بیشترى دارد. علت این که آن حضرت را «رضا» نامیده ‏اند، این است که پسندیده خدا در آسمان و مورد خشنودى رسول خدا(ص) و ائمه اطهار (علیهم السلام) در زمین بوده و دوستان و دشمنان به اتفاق از وى خشنود و راضى بودند. منصب: معصوم دهم و امام هشتم شیعیان. تاریخ تولد: یازدهم ذیقعده سال 148 هجرى. برخى مورخان تاریخ تولد آن حضرت را سال 151 هجرى و برخى دیگر سال 153 هجرى، پنج سال پس از وفات امام جعفر صادق (علیه السلام) دانسته‏اند. محل تولد: مدینه مشرفه، در سرزمین حجاز (عربستان سعودى کنونى). نسب پدرى: ابوالحسن، موسى بن جعفر بن محمد بن على بن حسین بن على ‏بن ابى‏طالب (علیه السلام). نام مادر: نجمه. نام‏هاى دیگرى نیز براى او نقل شده است؛ مانند: تکتم، اروى، سکن، ام البنین، شقرا، خیزران، سمانه، صقر و طاهره. این بانوى فاضله که با تربیت حمیده -مادر امام موسى کاظم (علیه السلام)- به کمالات انسانى و اخلاق اسلامى دست یافته بود، بهترین زنان عصر خویش در تعقل، دیندارى و حیا بود. مدت امامت: از زمان شهادت پدرش، امام موسى کاظم (علیه السلام)، در رجب سال 183، تا سال 203 هجرى، به مدت بیست سال. آن حضرت در سن 35 سالگى به امامت رسید. تاریخ و سبب شهادت: آخر ماه صفر سال 203 هجرى به وسیله زهرى که مأمون عباسى در خراسان به آن‏حضرت خورانید. حضرت رضا (علیه السلام) در هنگام شهادتش، 55 ساله بود. برخى سال شهادت آن حضرت رإ؛ سال 205 و برخى 201 هجرى دانسته‏اند. محل دفن: مشهد مقدس (در استان خراسان، در کشور ایران). همسران: 1. سبیکه یا خیزران، مادر امام محمد تقى (علیه السلام). 2. ام حبیبه (دختر مأمون). و چند ام ولد. فرزندان: 1. امام محمد تقى (علیه السلام) که پس از شهادت پدرش، در سن هفت سالگى به امامت رسید. علماى شیعه ایشان را تنها فرزند امام رضا (علیه السلام) دانسته‏ اند؛ اما در برخى منابع، فرزندان دیگرى نیز براى آن حضرت ذکر شده است که عبارتند از: 2. ابو محمد حسن. 3. جعفر. 4. ابراهیم. 5. حسن. 6. عایشه. 7. فاطمه. پس از نبرد میان امین و مأمون، فرزندان هارون الرشید، براى به دست آوردن منصب خلافت و پیروزى نهایىِ مأمون بر امین، در سال 201 هجرى امام رضا (علیه السلام) به اجبار و اکراه مأمون به ولایت‏عهدى وى برگزیده شد. مأمون با این که در ظاهر براى امام رضا (علیه السلام) احترام ویژه‏اى قائل بود و ایشان را بر همگان، از جمله علویان و عباسیان، مقدم مى‏داشت، اما در ضمیر خود، به مقام علمى و اجتماعى آن حضرت حسد مى‏برد و کینه ایشان را در دل داشت. سرانجام نیز با توطئه‏اى پنهان، آن حضرت را به شهادت رساند.منبع : شبکه جهانی ثامن روابط عمومی فاطمیه (س) ومهدیه (عج)  آمل-بربری خیل